Shaquille O’Neal to jedna z najbardziej charyzmatycznych postaci w historii NBA. W trakcie swojej przygody na parkietach decydował się na różne szaleństwa, jak np. tymczasowa kariera policjanta czy przygoda z rapem. Środkowy trafił do NBA jako murowany kandydat do pierwszego wyboru w Drafcie 1992, kiedy to sięgnęli po niego Orlando Magic. Już w swoim debiutanckim sezonie notował imponujące średnie na poziomie 23 punktów i 14 zbiórek. Kiedy Michael Jordan udał się na – jak się później okazało – tymczasową emeryturę, popularny Shaq zdołał poprowadzić swój zespół do finałów NBA, pokonując po drodze Boston Celtics, Chicago Bulls i Indiana Pacers. W walce o mistrzowski pierścień lepszy okazał się jednak Hakeem Olajuwon (0-4). Rok później w finale konferencji zachodniej Byki z Jordanem w składzie również nie pozostawiły Orlando Magic najmniejszych szans (0-4).
Kiedy jego umowa z Orlando Magic wygasła, do walki o Shaquille’a O’Neala włączyli się Los Angeles Lakers. Mniej więcej w tym samym czasie do “Jeziorowców” trafił wybrany z 13. numerem draftu przez Charlotte Hornets Kobe Bryant. Po niespełna czterech latach wspólnej gry (sezon 1999/00) duet ten poprowadził Lakers do bilansu 67-15 i pierwszego od 1988 roku mistrzostwa. Ekipa z Miasta Aniołów nie miała jednak zamiaru zwalniać tempa, a po tytuł sięgali również w dwóch kolejnych latach, powtarzając wcześniejszy three-peat w wykonaniu Chicago Bulls. W każdej z kluczowych serii Shaquille O’Neal był wybierany MVP Finałów, w których notował odpowiednio 38 punktów i 16,7 zbiórki (99/00 przeciwko Indiana Pacers), 33 punkty i 15,8 zbiórki (00/01 przeciwko Philadelphia 76ers) oraz 36,3 punktu i 12,3 zbiórki (01/02 przeciwko New Jersey Nets).
Jak się później okazało, po trzecim zwycięstwie duet Shaquille O’Neal – Kobe Bryant najlepsze lata miał już za sobą. Po porażce w 2. rundzie z San Antonio Spurs Jeziorowcy powrócili do finałów, ale tam musieli uznać wyższość Detroit Pistons (1-4). Relacja dwóch gwiazd stawała się coraz bardziej napięta, a zamiast dyskusji obaj zawodnicy sprawę komentowali przy pomocy mediów i dziennikarzy. Kierownictwo Los Angeles Lakers stanęło przed wyborem jednego z dwóch zawodników i zdecydowali się wymienić O’Neala do Miami Heat. Tam jego kluczowym partnerem był Dwyane Wade i już w 2006 roku razem sięgneli po tytuł. Po trzech latach na Florydzie Shaquille występował następnie w Phoenix Suns, Cleveland Cavaliers i Boston Celtics, po czym zakończył profesjonalną karierę.
Przed rozpoczęciem sezonu 2011/12 Shaquille O’Neal dołączył do stacji TNT, gdzie pracuje jako analityk i jest jednym z prowadzących program Inside the NBA. Jego imieniem został nazwany krótki blok, który podsumowuje największe wpadki zawodników (Shaqtin’ a Fool).
Najważniejsze osiągnięcia:
– 4x Mistrzostwo NBA (2000-2002, 2006)
– 3x MVP finałów (2000-2002)
– 1x MVP sezonu (2000)
– 15x uczestnik Meczu Gwiazd (1993-1998, 2000-2007, 2009)
– 3x MVP Meczu Gwiazd (2000, 2004, 2009)
– 8x Pierwszy zespół All-NBA (1998, 2000-2006)
– 2x Drugi zespół All-NBA (1995, 1999)
– 4x Trzeci zespół All-NBA (1994, 1996, 1997, 2009)
– 3x Drugi zespół All-Defensive (2000, 2001, 2003)
– Debiutant sezonu (1993)
– Pierwszy zespół debiutantów (1993)
– 2x Najlepszy punktujący sezonu (1995, 2000)
– Numer 34 zastrzeżony przez Los Angeles Lakers
– Numer 32 zastrzeżony przez Miami Heat
