Earvin Magic Johnson długą listę swoich sukcesów zapoczątkował jeszcze w akademickich rozgrywkach NCAA. W wielkim finale w sezonie 1978/79 jego Michigan State mierzyło się z Indiana State, których liderem był wówczas Larry Bird. Zespół Magika zwyciężył wówczas 75:64, a on sam został wybranym najlepszym zawodnikiem Final Four. Kilka miesięcy później wybierający z pierwszym numerem draftu Los Angeles Lakers zdecydowali się właśnie na Johnsona.
Od samego początku swojej profesjonalnej kariery Magic Johnson był jednym z najlepszych rozgrywających na parkietach NBA i najbardziej wpływowym zawodnikiem. Już w pierwszym sezonie otrzymał nominację do Meczu Gwiazd i wraz z Kareemem Abdulem-Jabbarem poprowadził Los Angeles Lakers do mistrzowskiego tytułu. W finale Jeziorowcy pokonali Phildelphia 76ers 4-2, a Earvin został wybrany MVP serii. Sukces ten powótrzyli również w 1982, kiedy to ponownie pokonali Sixers. W dwóch kolejnych latach duet Johnson – Abdul-Jabbar musiał uznawać wyższość Philly (0-4) i Boston Celtics (3-4). Rewanż na Celtach wzięli już rok później. W 1985 roku pokonali ich w finale w sześciu meczach, choć tym razem MVP serii został Kareem. Los Angeles Lakers w dalszym ciągu pozostawali na szczycie. Magic Johnson zdobył po drodze trzy tytułu MVP sezonu zasadniczego i choć pomimo gry o mistrzostwo Jeziorowcy musieli dwukrotnie obejść się smakiem (1989, 1991), to do swojego dorobku dołożyli dwa kolejne pierścienie (1987, 1988).
Niestety, w 1991 roku karierę Magika Johnsona przerwała naglę wiadomość o zarażeniu wirusem HIV. W rozmowie z mediami rozgrywający ogłosił, że w trybie natychmiastowym kończy z koszykówką. Ze względu na ograniczoną wówczas wiedzę o HIV i AIDS wielu zawodników i kibiców była przekonana, że dla Earvina był to wówczas wyrok śmierci. Ten wrócił jednak do gry na Mecze Gwiazd w 1990 oraz 1992 roku i w obu przypadkach został wybierany MVP spotkania. Na Igrzyskach Olimpijskich 1992 w Barcelonie tworzył legendarny “Dream Team” wraz z Michaelem Jordanem i Larrym Birdem. W sezonie 1995/96 Magic Johnson powrócił jeszcze do gry w NBA. Rozegrał wówczas 32 spotkania dla Los Angeles Lakers, po czym zawiesił buty na kołku. W 1994 roku tymczasowo i bez sukcesów pełnił rolę szkoleniowca Jeziorowców.
Najważniejsze osiągnięcia:
– 5x Mistrzostwo NBA (1980, 1982, 1985, 1987, 1988)
– 3x MVP finałów (1980, 1982, 1987)
– 3x MVP sezonu (1987, 1989, 1990)
– 12x uczestnik Meczu Gwiazd (1980, 1982-1992)
– 2x MVP Meczu Gwiazd (1990, 1992)
– 9x Pierwszy zespół All-NBA (1983-1991)
– 1x Drugi zespół All-NBA (1982)
– Pierwszy zespół debiutantów (1980)
– 4x Najlepszy asystujący sezonu (1983, 1984, 1986, 1987)
– 2x Najlepszy przechwytujący sezonu (1981, 1982)
– Numer 32 zastrzeżony przez Los Angeles Lakers
